A incomodidade que sentín foi tan imposible de aliviar que vou evitarme o apuro de describirlles a escena. Levo unha hora tratando de recuperar unha situación confesable, pero a memoria ten botados tantos candados sobre esa materia que me custa recuperala.

Lin onte no diario arxentino Clarín unha reportaxe sobre o xeito en que Alemaña se foi reconciliando con Richard Wagner. Facíaselles arduo recoñecer que o talento volcánico do músico de Leipzig convivía cunhas ideas miserables no mesmo corpo. Escribe en O xudaísmo na música (1850) que os compositores desa etnia "soamente saben copiar" porque carecen dunha voz propia. Vou reproducir unha frase que me parece definitoria: "A música xudea é un chío, un gluglú tirolés e un cacarexo que confunde os sentidos".

Pero, vou recoñecelo, escoitas o preludio do acto que abre Tristán e Isolda na película Melancholia de Lars Von Trier e vaste encollendo na butaca do cine coma unha mazá pola que pasasen nun segundo os seis meses que tardaría en apodrecer. Os alemáns tamén poden sentir vergoña, asumámolo; aínda que pronuncien a palabra Bundesbank como se lanzasen un ladrillo contra a nosa probreza.

Volvo á lectura de Clarín, Hai un par de anos organizouse no Museo de Historia de Berlín unha exposición para reconciliarse con Wagner; cando menos coa súa parte excelsa, que é a música. A raíz destes referentes puiden rebentar un dos candados da memoria para liberar a segunda vez que sentín máis vergoña na miña vida. Asistía a unha representación de Tristán e Isolda en Bilbao; pero non era no Arriaga, senón nun teatro de menor empaque. Someterme a unha ópera de tres horas non foi un acto de vontade, senón unha cesión á vergoña. Non me atrevín a rexeitar o convite do meu tío Iñaki, wagneriano exquisito. Aquela mañá confesáralle que a música de Elton John non me interesaba, polo que non me atrevín a darlle un segundo portazo na cara no mesmo día.

Entendo que a orquestra........

© Galiciaé