Unha oda na que o escritor, esa luz acesa na escuridade da noite, visible a través da ventá do seu escritorio, ven a ser como un vagalume que de "tanto alumbrar la noche se volvió él mismo luz, esa luz tan necesaria para iluminar el mundo".

A Julio Llamazares (Vegamián, León, 1955) coñecino, hai xa moitos anos, na Casa de León en Madrid, co gallo dunha exposición escultórica de Domingo de Canteixeira e mais do Pumarego. El era xa un escritor consagrado e eu un estudante que empezaba a cuestionarse a súa adscrición cultural e nacional. Non cheguei a falar con el, pero alí estaba, sentado xunto a Chema Sarmiento, daquela unha promesa da cinematografía leonesa. Ambos os dous, como o resto de xente que ateigaba o salón dos espellos, contemplaban a escuras o manexo de cazo daquel experto queimador de augardente que era eu. Non era un vagalume, pero tamén resplandecía na escuridade.

Con Llamazares coincidía as fins de semana no Limbo, un bar sobre o que el mesmo escribía en 1994, anos despois do seu peche: "Estaba en la calle de Santa Teresa, junto a la plaza de Santa Bárbara, en pleno corazón de Alonso Martínez, y durante más de una........

© Galiciaé