Hz. Mevlana’ya atfedilen bir cümlede; “Aynı dili konuşanlar değil, aynı duyguları paylaşanlar anlaşır.” denmiştir. İstediğiniz renkte olun, istediğiniz dili konuşun ve hatta hiçbir dili konuşamasanız da duygular paydaş ise orada bir iletişimden söz edebiliriz. Diğer taraftan birbirinden kopuk olan dünyalar, birbirlerine bir karış mesafede olsalar bile aralarında kilometrelerce mesafe olan iki dağdan birbirlerine seslenir gibi seslenirler.

Bir devlet büyüğü toplum fertlerinin, bir öğretmen öğrencilerinin, bir ebeveyn evlatlarının, bir dava adamı muhatap olduğu kitlenin duygularından kopuksa iletişim, yerini çatışmaya bırakmış demektir. Aynı dili konuşsalar da… Bu yüzden dönüşümün anadili; “sevgidir” diyorum.

Maalesef toplum bu duygu ve anlam dünyasından o kadar uzaklaştı ki; evde, mahallede, iş yerinde, çarşıda, sokakta ve hatta insanın var olduğu her alanda ciddi bir depresif çatışma havası hâkim. Herkes kendi duygu ve düşüncelerini öfkeyle dayatma peşinde, ama kimse de bunu başaramamakta. Ne oldu bize ya da ne oluyor? İşin ilginci ve daha vahim olanı ise bu soruları bile kendimize sormaktan çok uzağız.

Yaratıcı doğa kitabının her alanına, dağlarına ve taşlarına bile bir sevgi ve iletişim dili yerleştirmişken ve bu kitabın içinde insan bir cümle ve bir kelime iken bu kitabı okuyamaması ne........

© Doğruhaber