Böyle bir seçim sonucu karşısında gereğinden fazla iri sözler sarf etmeden, aceleci davranmadan ve hiç uzatmadan birkaç şey söylemek mümkün.

Öncelikle, kısa bir ‘rejim’ yorumu: Kapitalizmin vardığı aşamadan ve temsili demokrasilerin giderek ‘temsil etme’ vasfını yitirmesinden kaynaklı dünya çapında otoriterleşme ve Türkiye’deki karşılığı parti-devlet rejimi gerçeğiyle yüz yüzeyiz. Bunun toprağımızdaki en somut ürünü 2017 anayasa/rejim değişikliğiydi. 2017’den itibaren yazdığımı yinelemek isterim: Hiçbir demokratik rejimde benzeri olmayan ve Türkiye’nin anayasal geleneğini tümüyle yok sayan bu sistemin vaat ettiği tek şey ‘yönetilemezlik’ idi ve öyle olmaya devam edecek. Türkiye demokrasisi hep cılızdı, buna mukabil Türkiye demokrasisi, hâlihazırdaki parti-devlet rejimi için fazla gelişkin. Azeri ve Türkmen ‘gardaşlarımızla’ aramızda bir fark var müsaadenizle, Osmanlı-Türk anayasal/demokrasi birikimine çok haksızlık etmemek gerek. Ne yönetenlerin kibri, ne muktedirin çevresini sarmış irili ufaklı ‘çakma filozoflar’ın boş lafları, bu gerçeğin görülmesini engellemeli.

Birkaç konunun altını çizmek istiyorum:

31 Mart yerel seçimi sonuçları, bir süredir bu ülkenin başına gelen en iyi şey. Abartmamak gerekir, doğru; buna mukabil 1 Nisan’ın önemini görmek şart.

Yoksul halk yığınları, partilerinin söylemini pek umursamadan bir cephe oluşturmuşa benziyor. Demirel’in meşhur ‘boş tencere’ varsayımı bir yıl gecikmeyle doğrulandı gibi. Mayıs seçiminden sonra giderek ağırlaşan, tahammülü hakikaten zor ‘geçim derdi’nin bir sonucu olmalıydı, oldu.

Ancak, insan evladı mideden ibaret değil. Doğrusu, katlanılmaz hale gelen bir başka sorun adaletsizlik ve yargıdaki akıl almaz işler, sade yurttaşın olup bitene bakışını etkiledi. Örneğin, Türkiye’nin yeni ve pek vahim bir aşamaya geçtiğini gösteren ‘Can Atalay’ kararı, ahalinin canını sıkan etmenlerden biri. Dehşet verici ‘Ülke babamızın malı, siz de kölemizsiniz, canımız ne isterse onu yaparız’ kibrinin, gelişmeleri takip eden sıradan ve mutedil bir yurttaşın asabını bozması, geleceğe yönelik kaygıyı artırması çok muhtemel.

CHP başarılı oldu. Bu, bir yandan CHP’nin yeni yönetiminin becerisi. Diğer yandan, sonuçta, katılımın yüzde 80’in altına düşmesinin, bir başka söyleyişle sandığa gitmeyen AKP seçmeninin de payı var gibi görünüyor. Bunlar zaman içinde yapılan çalışmalarla daha iyi anlaşılacak, keskin sonuçlara varmak için henüz erken. Gerçek şu ki CHP, 1977’den sonraki en yüksek oy oranına ulaştı ve bir önceki yerel seçimden bugüne oyunu artırdı.

CHP’nin başarısındaki en önemli etmenlerden biri, yönetim değişikliği. Eğer Kılıçdaroğlu kongreyi kazansaydı, yerel seçimler de bir felaketle sonuçlanacaktı........

© Diken