Her canlı fıtratına uygun yaşar her insan da karakterine göre dostluk kurar, hayat sürer. Bülbül güle, karga çöplüğe götürür, onların doğuştan gelen kodlamaları böyledir. Dostluk, insanın kendini aynada seyretmesidir. Herkesin bir aynası vardır. Kimi ayna berraktır; yüzü pak gösterir, kimi ayna kirlidir; bulanık ve karanlık gösterir. Kişi, hangi aynaya bakıyorsa kendini o aynada görür. Bu yüzden “Bana arkadaşını söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim” sözü basit bir atasözü değil; insanın hem dünyasını hem ahiretini belirleyen bir yaşam ilkesidir. İnsanın karakteri, duruşu, ahlakı ve niyeti; çoğu zaman birlikte yürüdüğü insanların toplamıdır. Birlikte yürüyenler karşılıklı birbirine benzerler. Bülbülün güle konması; onun tabiatındaki nezaketi, karganın çöplüğe konması; onun fıtratındaki hırçınlığı gösterir. Çünkü her canlı; ne ise ona yönelir, neyi seviyorsa; ona meyleder. İçinde ne taşıyorsa dışarıda onu arar. İnsan da böyledir; kalbi neredeyse adımları oraya gider, adımları nereye gidiyorsa kaderi orada şekillenir.

Kur’ân-ı Kerîm, kötü arkadaşın insanı uçuruma sürüklediğini pek çok yerde anlatır. “O gün zalimler parmaklarını ısırarak, keşke Peygamberle aynı yolu tutsaydık!” diye feryat ederler. “Yazıklar olsun bana! Keşke falancayı dost edinmeseydim!” (Furkan, 27-29) ayeti, yanlış arkadaşın insanın sadece bugününü değil, ebediyetini de karartabileceğini haber vermektedir. Bu ayet, insanın etrafındaki insanların bir tercih değil, bir imtihan olduğunu gösterir. Resûlullah Efendimiz’in şu uyarısı bu hakikatin en net ifadesidir; “Kişi dostunun dini üzeredir, o hâlde kiminle dostluk ettiğine dikkat etsin.” Bir insanın sevdiği kişi, aslında onun idealidir. Bir........

© Denge