Diyarbakır ile Siverek arasındaki hatta, mihmandarlığını yaptığım küçük turist kafilesi bir Kürt köyüne ziyarette bulunmak istediğini belirttiğinde gözümüze ilk kestirdiğimiz köyde durmuştuk.

Neredeyse bütün Anadolu’yu gezmek üzere İtalya’dan gelmiş bu ziyaretçilerin oryantalist bulduğum taleplerine seve seve karşılık vermiş olan ben, 80’li yılların ikinci yarısında, nispeten sakin dönemin ortasında olduğumuz için aslında şanslıydım.

Simsiyah kayalıkların arasında tabii dokunun içinde neredeyse kaybolmuş evlerinden renkli kıyafetleriyle çıkan Üçkuyu’lu köylüler bizi coşkuyla karşılamış, adeta bağırlarına basmışlardı.

Mevzubahis ziyaretleri ilerleyen yıllarda rutin haline getirmiş, hatta onlardan çok kendimizi tatmin etmek için sanki, Diyarbakır süpermaketlerinden aldığımız, bazıları işe yaramaz erzakları hediye eder hale gelmiştik.

Üçkuyu köylülerinin bana ve kafilelere alıştığı seferlerin birinde, ovalık köyün hemen arkasına çadır kurmuş Kürt göçerlerin yanına topluca götürülme teklifi hepimizi tabii ki heyecanlandırmıştı. Uzaktan gördüğümüz, muhtelif koyu tonlardaki heyula gibi çadırları korumakla mükellef, koca koca kangal köpekleri ağır zincirlerle kontrol altına alınmıştı; kısa bir yürüyüşten sonra keçeden mamul sarayların birinde layıkıyla misafir ediliyorduk.

Mihmandar olarak öncelik bana tanındığından hamam tasına benzer, hırpalanmış alüminyum bir kapta bana beyaz bir sıvı ikram ediliyordu. Çok da çekici görünmeyen mevzubahis sıvının içinde tek tük de olsa siyah parçacıklar da yüzüyordu; fakat ortamdaki yoğun atmosferin tesiri altındayken müşkülpesentlik yapacak halim yoktu: Hayatımın en lezzetli ayranını o gün tadına vara vara içmiş oldum, sonra…

Bahtiyari halkı veya kısaca Bahtiyarlar olarak anılan İranlı halk da asırlar boyunca göçer olmasına rağmen artık neredeyse bütünüyle yerleşik yaşama geçmiş vaziyette. Filmin kadın yönetmeni, kendisi de Bahtiyarlardan olup küçük yaşta ailesiyle........

© Bianet