İnsanlara hayatlarını bir yanılsamaya adadıklarını söylemenin nazik bir yolu yoktur.”
— Daniel Dennett

Her dönemde görülebilen “Kendi paçasını kurtarmak derdiyle hareket eden insan tipleri” güçlü yazarların sürekli konularından olmuş.

Bu tür karakterler, edebiyatın neredeyse evrensel malzemesi.

Çünkü kriz anlarında insanın kendini mi, yoksa başkasını mı tercih edeceği sorusu, her kültürde yeniden yazılıyor.

Böylesi tipler, dönemlerinin ahlâki çöküşünü, bireysel zaafları ya da toplumun yozlaştırılmasını göstermek için bir araç hâline gelmiş.

Bu eserlerden biri, William Golding’in 1954’de yayımlanan “Sineklerin Tanrısı” adlı romanı.

Sanıyorum, bizim gibi ülkelerin İngilizce eğitim veren okullarında “düzgün nesiller yetiştirme” safça niyetiyle, benim gençliğimde olduğu gibi hâlâ okutuluyor.

“Sineklerin Tanrısı”, modern edebiyatın en çarpıcı “insan doğası” alegorilerinden biridir.

Bir grup İngiliz çocuğun bir uçak kazası sonrası ıssız bir adaya düşmesiyle başlayan roman, “medeniyetin ince kabuğunun” ne kadar kolay soyulabileceğini, ‘bencilliğin’ ve ‘güç........

© 10 Haber