Meclis komisyonunun İmralı’ya gidip gitmediğine ilişkin tartışmalar, teknik bir doğrulanabilirlik sorusunun ötesinde, Türkiye’de karar alma süreçlerinin nasıl işlediğine dair daha temel bir sorunu görünür kıldı. Mustafa Yayman’ın belirsiz ve yoruma açık ifadeleriyle başlayan belirsizlik, akabinde Bahçeli’nin daha kesinlik vurgusu taşıyan grup konuşmasıyla devam etti; son olarak Kurtulmuş ve Uçum’un “yorumlayıcı müdahaleleri”yle yeni bir çerçeve kazandı. Bu açıklama dizisinin kendisi, bize “gidildi mi gidilmedi mi?” sorusunun ötesinde daha bütüncül bir soruyu dayatıyor:
Bu konu, neden bu kadar karmaşıklaştırılmak zorunda kaldı?

Bu karmaşıklığın nedenlerini ele alırken, tartışmayı dört temel eksende değerlendirmek mümkündür. Bu çerçeve, yalnızca siyasal iletişimin zayıflığını değil; aynı zamanda iktidar blokundaki koordinasyon sorunlarını, kurumsal hafızanın yarattığı sınırları ve belirsizliği bir yöntem olarak benimseyen siyasal pratikleri de açığa çıkarıyor.

Stratejik muğlaklığın kurumsallaşması

Her siyasal sistemde zaman zaman “stratejik muğlaklık”a başvurulabilir. Fakat Türkiye örneğinde muğlaklık, istisnai bir enstrümandan çok, kurumsallaşmış bir siyasal iletişim biçimi hâline gelmiş durumda. Yayman’ın açıklamaları, bu muğlaklığın tipik bir örneği olarak değerlendirilebilir. Zira açıklamanın kendisi, açıklamayı gerektiren yeni bir açıklama ihtiyacı doğurmuştur.

Bu bağlamda, birinci nokta, muğlaklığın artık yalnızca müzakere süreçlerinde değil, basit bir ziyaret teyidi gibi teknik konularda bile tercih edilmesidir. Böyle bir tercih, karar alıcıların şeffaflık kapasitesinin sınırlı olduğunu ve belirsizliği yönetmeye dönük bir “kurumsal alışkanlık” geliştirdiğini göstermektedir.

Çoklu merkezlilik ve siyasal koordinasyon sorunu

İkinci olarak, Cumhur İttifakı'nın yapısal niteliğini dikkate almak gerekir. Çok merkezli bir koalisyon içinde kararların tek bir doğrusal hattan üretilmesi zordur. Bahçeli’nin konuşması tam da bu nedenle kritik bir eşik oluşturmuştur. Çünkü bir........

© Yeniçağ