Bir bankanın ortağı olan arkadaşımla görüştüm. Derin bir ekonomik ve ekopolitik problem üzerine konuştuk.

İngiltere’ye bir projenin finansmanı için davet edilmişler. “Davet eden taraf bizim yatırımcı olmamızı beklediği halde kendisinden bir davet mektubu istemek zorunda kaldık,” dedi.

Çok büyük bir ironinin altını tertemiz çizmişti.

Çünkü Türk pasaportlu banka yönetim kurulu üyeleri dahi İngiltere’ye gidişlerinde vize almak zorunda.

“Durup düşününce canım sıkıldı, işi iptal ettik,” dedi.

Benim de aklıma pandemiden az önce İngiltere’ye 10 yıllık vize başvurusu yaptığım geldi.

Çok normalmiş gibi vize süreçlerini yapmıştım. En son aşama için acentem beni vize işlemlerini konsolosluk adına gerçekleştiren kurumun ofisine çağırdı. Her şey olağandı. Tam içeri girecekken durdum. “Yahu, biz ne yapıyoruz, İngiltere’ye 10 yıl daha vize ile mi gideceğiz,” diye sordum. Saçma bir şey yaptığımı ilk o zaman düşünmeye başladım. Geri dönecek oldum, acentem “Masrafları yaptınız, buraya kadar gelmişken girin hocam,” dedi. Girdik mecbur.

Hakikaten tadım kaçmıştı. Bugün bile o vizeyi pek kullanasım gelmez. Belki de bu yüzden konuyu düşünmemeye çalıştım sonraları.

Ama arkadaşımın deneyimini duyunca; bu vize işine artık bir çekidüzen vermenin zamanının gelip de geçtiğini yazmam gerekti.

Yoksa 10 yıl da 20 yıl da böyle gitti gider.

Artık dünyaya hayli entegre olmuş bir toplumuz. İşlerimiz, uğraşlarımız küresel ölçeklere çıktı. Ama kimsenin karşısına çıkmayacak engeller bizim karşımıza çıkıyor.

Finans kesiminin üst düzey yöneticilerinden vize istenmesi hele kabul edilebilir değil.

Ekonomi bürokrasisi mi olur, başkası mı, her kimse bu........

© Yeni Şafak