En basit haliyle, en azından bugünkü deneyim özelinde, ekonomide denge bozulduğunda bir kural bütünlüğü içinde para politikasıyla göstergeleri manipüle ederek dengeyi yeniden kurmaya ortodoksi diyoruz.

Fakat genellikle dengeyi bozan faktörler çokludur. Üstelik para politikasıyla sahici bir denge kurulması mümkün olmaz. Bu nedenle ortodoksiyi savunanlar, bir noktadan sonra “para politikası yetmez yapısal reform da gerekir,” demek durumundadır. Çünkü doğası arz yönlü olan iktisadın dengesini, talep yönlü regüle etmenin imkânsız olduğunu bilirler.

Ya da çünkü; enflasyonun ancak çıktı miktarı artırılarak, yani arz artırılarak, düşürülebileceğini gizleyemezler.

İşte yapısal reformu bu yüzden yorumlarına ek yapmak durumundadırlar. Nedir yapısal reform diye sorunca da kavramın içine bir kamyon meseleyi yükleyip aslında reform dedikleri şeyin çözümü 10 yıllar alacak çok boyutlu konular olduğunu söylerler. Bir anlamda “örtük” olarak para politikasının getirebildiği çözümle yetinilmesi gerektiğini söylerler, yani.

Kısaca ortodoks bakış açısının temsilcilerinin samimiyetine dair oluşan şüphecilik, sürekli yapılagelen özde değil, sözde yapısal reformculuk tartışmasını da gerekçelendirir.

Fakat arzın artırılması, reel kesimi merkeze alan bir durumken finansal kesimi merkeze alan ortodoksinin söylemine böyle dolaylı da olsa eklenmesini biri çelişki olarak değerlendirse haksız sayılmaz.

Sözde yapısal reformculuksa; mevcudun olduğu gibi korunmakla beraber Batı eksenli düşünülüp yönetilip yönlendirilmesinden başka bir şey kastetmez. Türkiye’de böyledir.

Türkiye’de liyakat denen olgu da Batı eksenlilikten ibarettir. Hatta biraz zorlasam yerli-milli olmak liyakatsizlikle eşdeğer anlam taşır da denebilir. Liyakat postunu giyebilmek için Türkiye’ye yabancı olunması gerektiği üzerinden…

Bu savlarımın delili ise geçtiğimiz genel seçimde apaçık ortadaydı. Hatırlanırsa, Sn Kılıçdaroğlu’nun seçilmesi halinde masanın birden fazla olan ekonomi bakanı adayları vardı ve her birinin tek........

© Yeni Şafak