İtiraf etmek gerekir ki, bunca uzun zaman bunca dayanılmaz acıya çaresizce şahit olmak, bu acıları gece gündüz yanında taşımak gerçekten çok zor bir şey… Kalbi olan her insan için böyle bu… Gazze’de yaşayan-ların acılarıyla elbet kıyas edilemez ama bir süre sonra yoruyor insan olanı. Bir an önce bir şeyler olsun, bir şeyler değişsin ve kardeşlerimiz felaha ersin istiyoruz. Bunu tabii olarak ve samimiyetle istiyoruz. Bu zulmün durmasını ve savunmasız masum insanların can emniyetinin sağlanmasını istemeyenin herhalde insanlığından şüphe etmek gerekir. Diğer yandan, bu acıları taşımaktan, bu çaresizliği her an acı acı solumaktan yorulan tarafımız da sanki dinlendirmek istiyor biraz kendini. İnsanız, zayıf yanlarımız var; aylardır zulme maruz kalan bu insanların yaralarıyla birlikte kendi iç yaralarımızın da kapanmasını, iç sızılarımızın da dinmesini istiyoruz belki biraz.

Yorulmuş olmamızda bir acayiplik yok, insan olanı yoracak çok şey yaşandı Gazze’de ve biz de çaresizce seyretmek zorunda kaldık bütün bu zulümleri. Kendimizle aramızı açtı bu çaresizlik, bu gecikmiş ve yazık ki hiçbir şeyi değiştiremez hale gelmiş pişmanlıklar... Zayıflatıyor bizi hem de, kendimizin yüzüne uzun uzun bakmak demek bu........

© Yeni Şafak