Fatıma Annem…

Senin güzelliğin, merhametin, nurun öyle derin ki; seni düşündükçe kalbim yanıyor, gözlerim doluyor.

Sen sadece bir anne değil, bizim rahmet kapımızsın.

Senin yüreğin, Peygamber efendimizin kokusunu taşıyan son emanetti bu dünyada… Ama o yürek, en ağır zulme maruz kaldı.

Bir kapı… bir darbe… bir çığlık…

Evinin kapısı yakıldığında sen içindeydin, kucağında henüz doğmamış yavrun Muhsin vardı.

O kapı senin bedenini incitti, ama asıl acı kalbine dokundu.

Bir anneye, Peygamberimizin evladına bunu nasıl yaptılar annem?

Senin sessizliğin bile onların zulmünden daha gür konuştu aslında.

İmam Ali Efendimiz…

Ahhh O koca yürek, senin ardından bir daha hiç gülmedi annem.

Kılıcıyla dağları yaran o yiğit, senin yokluğunda bir çocuk gibi sessiz kaldı.

Mezarını gizledi, her gece gözyaşlarını toprağa döktü.

"Zehra'm" dediğinde, gökler bile........

© Yeni Mesaj