Yeni bir sayfadan başlayabilme cesareti gösterebildiğim tuhaf bir gün bugün… Kalbim cesaret istese de umudum kırık nicedir… Ancak yazmak, yazmanın 'büyülü' dünyası merhem olur yaralarıma! Satırları kirletmeye kıyamayacak kadar çekimserim artık! Derdimle kimseleri yormak istemem. Bu yüzden yorgun yanlarıma dua sürüyorum. Satırlar kadar çekincem yok ama insanlardan yana! Allah’a havale etmenin huzurunu sürüyorum. Vekil olarak Allah yeter biliyorum. Ona güvenip dayandığım tek bir konuda yarı yolda kalmadım. Ama insanlar öyle değil. Bir kasırganın içinde debelenip duruyorum. Akışa bıraksam kendimi, savrulup giderim diğerleri gibi… Ama ben zayi olmak istemiyorum. Yordu beni bu insanlar, yordu beni bu dünya… Öteleri özlüyorum. Yazmaya bile mecalim kalmamış hakikatleri, başımdan geçen onca şey karşısında lal oluyor dilim!

Evet Sevgili Dost, bu defa mevzu sandığımızdan oldukça derin… Asırlardır inandığım sezginin gücüne bu defa teslim olmak istemiyorum. İçimin içi acıyor. Hem bedensel hem de ruhsal olarak canımın yandığını hissedebiliyorum. Hüznüm kelimelerimden büyük… Anlatmaya dermanımın olmadığı bir acıyı hangi kelimenin gücü yeter ki ifade etmeye? Sanki korkularımın esiriyim. Kalbim hiç olmadığı kadar........

© Türkiye