Bugün Dünya Çocuk Hakları Günü... Ama büyük olarak kimin umurunda... Bitmiyor kötülükleri. Yetmiyor yaşattıkları acılar. Dinmiyor gözyaşları. Susmuyor çığlıklar. En fenası da bitmek tükenmek bilmeyen kötülükleri her geçen gün daha da büyüyerek ilerliyor. Hâl böyleyken hayatta yaşanamayacak kadar zorlaşıyor. Yaşamak anlamsızlaşıyor. Umutlar tükeniyor. Ve ben böyle hissettiğimde içim daralıyor. Ruhum bedenime sığmıyor. Koca evrendeki hava, şu dünyadaki zerrecik bedenime yetmiyor. O alacağım tek nefes zehir oluyor, yutkunmak işkenceye dönüşüyor. Çünkü çocuklar ölüyor. Çocuklar... O bakmaya kıyamadığımız, kendimizden bile sakındığımız çocuklarımız ölüyor. Şu yalan dünyada unuttuğumuz tüm masumiyeti bize hatırlatan yegâne varlıklarımız da gidiyor. Öyle bir oyun başlattılar ki masumiyetimize de savaş açtılar. Suçsuz günahsız çocuklarımızı da bir taraf yaptılar, düşman bellediler ve şimdi minik yavrularımız tek tek ölüyor. Sahip çıkamadık onlara, ellerimizden kayıyorlar, masumiyetimizi kaybediyoruz, ölüyorlar. Bu azap bir gün bizi de bulacak ama biz hâlâ öyle bomboş oturuyoruz, elimiz kolumuz bağlanmış........

© Türkiye