Ne kolay değil mi, başka birinin hayatı hakkında yorum yapmak, yargıda bulunmak hatta akıl vermek. Hatırlayın, kavgasız gürültüsüz mü geçti ergenliğimiz; mahallede ya da apartmanda çıkan kavgaları. Ertesi gün kimse kimseyi gördüğünde utanmasın diye duymamış gibi yapılırdı. Tabii işin içine şiddet girmezse. Mahrem olan paylaşılır ve utanç suçluluğa dönmesin diye penguenler gibi özellikle komşu anneler (biz öyle derdik) esas anneyi korumaya alırdı.

Yine hatırlayın tanıdığınız bildiğiniz ailelerden kaçında ‘baba’ ortalıktaydı? Bizim çocukluğumuzda pek boşanma olmadığı için bolca uydurulan mazeret vardı. Büyüdükçe anladık bu coğrafyada babalık annelik gibi mecburi bir mesele değil. Ama annelik öyle mi, kanının son damlasına kadar saçının son teline kadar: A-da-ya-cak-sın. Yoksa vebali çok ağır. Peki, ergenlikte özelikle kız evlat için “iyi anne” var mıdır? Ergenden özdeşim kurması beklenen hemcinsinden ebeveynle öyle süt liman, rekabetsiz, sessiz sedasız ilişki kurması beklenebilir mi? Haydi kendinizden pay biçin. Bizim zamanımızda telefon yok, eğer şanslıysan ve kendine ait bir odan varsa elindeki tek silah çarpılan ‘oda kapısı’… Hangimiz o kapıyı çarpmadık ki tekrar açacağımızı bile bile…

Gelelim bir şekilde ortak olmak (taraf olmamak) zorunda kaldığımız........

© Tele1