INNI MITT HODE

Men dei gongane eg har skreve så endar eg upp med eit språk som berre imiterar noko, som ikkje blir det eg hadde tenkt, tankane mine maktar ikkje tenkje språket og orda sanne, grammatikken kan eg ikkje og eg må gjetta, eg må …, så blir det bare tull og parodisk, men jeg skulle ønske jeg hadde stemningen i meg, stemningen språket gir. Jeg liker jo å lese Fosse, eller Olav H. Hauge, Grytten og Tiller, Olaug Nilssen eller Vesaasingene.

Som 14 åring skreiv også jeg «spynorsk mordbok» på nynorskordboka, men i dag ønsker jeg bare gratulere nynorsken med nobelprisen, for en revansje!

Jeg tror det bare er farfaren min som kan ha snakka nynorsklignende i barndommen, du veit det er der i barndommen alt finnes, der alt begynner, der uskylden overlever helt til syndfloden kommer, som Stein Mehren skriver, når syndefallet, om du vil, eller skammen, griper fatt i tida di, er det over, slik Jon Fosse på et vis poengterte i sitt nobelforedrag, angsten kom og lagde et rom inni han, der språket hans og skrivinga kom ut fra. Å være kunstner er å pleie lidelsene livet har sådd inni deg et sted.

Bestefaren min, han var........

© Tønsbergs Blad