O yıl soğuklar erken başlamıştı. 29 Ekim Cumhuriyet Bayramı’nı tipi nedeniyle spor salonunda kutlamıştık. Bando takımının büyük davulunu çalıyordum ve salondaki yankı nedeniyle tokmağı her vurduğumda çıkan sesle kendim sarsılıyordum.

Bir gün sonra Kars’ın düşman işgalinden kurtuluşuydu.

Allahtan o törenlerde görevimiz yoktu.

Kars’la bizim ilçe olan Susuz’un arasındaki mesafe sadece 20 kilometre.

Çocukluğumda hep o üç günü düşünür, “20 kilometreyi üç günde geri aldıklarına göre ne büyük çatışmalar olmuştur” der dururdum. Kazım Karabekir Paşa’ya hayranlığım artardı.

3 Kasım törenlerine gelindiğinde hava sakinlemişti.

Güneş açmış, gökte mavinin en güzel tonu hâkim olmuştu.

Ancak yerde bir ayaz.

Hohlasan mavi gök donacak.

★★★

Törenler bittikten sonra evlere uğrayıp malzemelerimizi kapıp çayırlığa indik.

Dere cam gibi kalın bir buz tutmuş, gözleri kamaştıracak gibi parıldıyordu.

Kızaklarıyla gelenler uzun bir mesafede yarış yapmaya başladı.

O kızağın üzerine kapaklanıp buzun üzerinde süzülmek, hızla ilerlerken yüzüne çarpan ayazı umursamamak unutulmaz bir duygudur.

Bizim niyetimiz aşık oynamaktı.

Buzun en geniş yerinde genişçe bir çember çizdik. Orta yerini işaretledik.

Çemberin yarım metre........

© Sözcü