Dilimizdeki atasözlerimizden biri de "bal tutan, parmağını yalar"dır. Genellikle imkânları geniş bir işin başında bulunan kimsenin, bunlardan az da olsa yararlanacağı anlamında kullanılır. Neoliberal rüzgârlarla birlikte bu atasözü, bir dönemin en resmi ağzından "Çankaya’nın Şişmanı"nın ifadesiyle "benim memurum işini bilir"e dönüştürülerek yozlaşma zirveye tırmandırılmıştır.

Günümüzde bu bağlamda gelinen nokta ise…

Bal Tutanlar, sınıfsal mücadele içinde yetişmiş kıymetli yazarlarımızdan Erol Toy’un romanlarından birinin adı. Bana göre tarihsel - belgesel özelliği daha çok öne çıkan bir yapıt. Keşke bir belgesele ya da tiyatro oyununa esin kaynağı olsa.

Yazar eserini dört bölüm halinde kurgulamış. Birinci bölümün başlığı, Bir Düzenin Belirlenmesi. İkinci bölüm; Devletin Malı Deniz iken üçüncü bölüm başlığı Kurtuluşçuların Düşleri, Tüccarların Gerçekleri. Son bölümün başlığı ise Belirlenen Düzenin Uygulanmasından Örnekler.

İttihat Terakki döneminden, 12 Eylül 1980 faşist darbe öncesi zaman dilimine uzanan yapıtta zaman zaman iktisat tarihinin referans eserlerinden de ciddi atıflar yapılıyor: Niyazi Berkes, A. Gündüz Ökçün gibi. Devlet aygıtı – bürokrasi – sermaye sınıfı arasındaki karmaşık ilişkilerin serencamını anlaşılır örneklerle ortaya koyuyor.

Bal Tutanlar, bence Erol Toy’un O’na Katılmak: Dünden Yarına Türkiye Cumhuriyeti kitabı ile birlikte ele alındığında erken Cumhuriyet dönemine ait iktisadi tarihin ciddi yan dal kaynakları arasına girmiştir. Bunların yanına, büyük usta Nâzım Hikmet’in Memleketimden İnsan Manzaraları ve Kuvayı Milliye Destanı şiirlerini de aldığınızda Türkiye........

© soL