18 Nisan 1992 -18 NİSAN 2024

18 NİSAN KIYAMET GÜNÜ VE ANNESİNİN MAVİ GÖZLÜ PAŞASI…

4.Bölüm

Iğdır Devlet Hastanesinde otopsi devam ederken acı haber şehit evlerini adeta yangın yerine çevirmişti .Şimdiki gibi şehidin evine ilk haberi getiren ne bir resmi görevli ,nede kapıda bekleyen bir ambülans yoktu ,Samsunlu şehit astsubay İlhan Hamlı’nın şehadet haberini tek katlı babaevinde ilk kez TRT televizyonundan tek kardeşi ağabeyi Ayhan almıştı. Habere inanamamıştı daha dün akşam (Cuma günü ), kardeşi ile telefonda (evdeki sabit telefonla) görüşmüşlerdi. Cuma, cumartesi derken koca bir acıyı yüreğine düşüren o habere 18 Nisan 1992 Cumartesi günü tek başına tanık olmuş, çok şaşkındı. Evin bir odasını terzi dükkanı olarak kullanan babası Ahmet bey dükkanda iğne ile kuyu kazıyor ,helalinden ekmek parası kazanmak için çalışıyordu. Annesi Bedriye hanım ise evin küçük mutfağında akşam yemeği için hazırlık yapıyordu. O gün TRT televizyonu verdiği acı haberle Samsun’da yaşayan şehidin ağabeyinin kucağına adeta bir atom bombası bırakmıştı. Şehidin ağabeyi bu büyük acının tarifi olmadığını, haberi aldığı o an tam anlamıyla anlamıştı. Kardeşinin şehit düştüğü haberini anne ve babasına nasıl verecekti ,nasıl bir tepki bekliyordu .Bu öyle kolay söylenebilecek bir haber değildi. Ama acı haberi ailesi ile paylaşmak zorundaydı. Odadan adeta koşarak çıkarak ,evin dar holünden geçerken annesi ile gözgöze geldi hiçbir şey söylemeden açtığı dış kapıdan kendisini dışarıya attı. Hemen dış kapının bitişiğindeki terzi dükkanının kapısından içeriye girdi, babası Ahmet bey masada ütü yapıyordu. Elindeki ütü işini bitirip eve geçecekti. Her zaman ki gibi günün yorgunluğu altında ezilmişti. Oğlunun dükkana geliş şekli hayra alamet değildi. O anda oğlu adeta el bombasının pimini çeker gibi hiç uzatmadan kardeşinin şehadet haberini verdi. Küçük oğlunun şehadet haberini büyük oğlundan aldığında bütün dünyası yıkılmış söyleyecek bir söz bulamamıştı. Adeta büyük bir şok yaşıyordu. Hiç bir sorusuna karşılık bulamıyordu. Beklemediği bir anda tümden yıkılmıştı. Bundan daha kötüsü yoktu. Halbuki tayin olup Samsun’a gelecek diye oğlunu sabırsızlıkla bekliyordu. Bir anda herşey anlamsızlaşmıştı. Herşey bomboştu…Sanki dünya yıkılmış altında kalmışlardı. Annene söyledin mi? Diye sorduğunda .Oğlu ‘Söyleyemedim baba’ demişti. Söyleyememişti en zoru bunu şehidin annesi Bedriye hanıma söylemekti .Bu haberin anneyi çok kötü edeceğini düşünüyorlardı ama söylemek ona........

© Samsun Haber Gazetesi