Son, yalnızca üç harfli bir sözcük; bu sözcüğü sıkça duyuyoruz, okuyoruz, belki her gün onlarca kez tümcelerimizde ona yer veriyoruz. Bunu tanımlamaya gerek yok, yalın şekliyle en arkada bulunan, artık ondan ötesi veya başkası olmayan, bitiş gibi sözcüklerin yerine kullanıyoruz. Oysa bir an durup düşündüğümde, son, bana neleri çağrıştırmıyor ki?.. Ünlü Fransız şairi Louis Aragon’un bir şiirinde dile getirdiği gibi:

“Belki son sözcüğü bir sözcük ki

İçinde her şey merhametsiz sonsuz onarımı olanaksız”

Ben elbette ki şair kadar yalnızca kötümser anlamlar yüklemek istemiyorum, ama bu sözcük, biliyoruz ki çoğunlukla bir olumsuzluğu çağrıştırıyor.

Eskiden okuduğum birçok kitabın en son sayfasının altında, büyükçe bir “son” sözcüğü yer alırdı. Ekrandan izlediğimiz filmler yine aynı sözcükle sona ererdi. Uzun yıllardır bunu hiç görmüyorum. Sanki o günlerde bitirdiğimiz kitabın........

© Şalom