Portretten van losgeknipte stukken origamipapier, pop-upkaarten die in verschillende lagen een bos vormen: wie de woning van Hannah Oud-Biemold (51) in de Hoofddorppleinbuurt betreedt, zal er niet gek van opkijken dat hier een knipkunstenaar woont.

Een klein decennium geleden kreeg ze de BBC over de vloer, die een korte documentairereeks maakte over de geringe rol van vrouwen in de kunstgeschiedenis: The Story of Women and Art. “Zij belichtten daarom juist wél vrouwelijke kunstenaars,” zegt ze. “Zoals Joanna Koerten, een knipkunstenaar die in dezelfde tijd als Rembrandt van Rijn leefde – maar toen veel beroemder was. Maar hebben jullie ooit van haar gehoord?”

Vandaag is het Het Parool dat op bezoek komt, maar om een andere reden: Oud-Biemold behoort tot de fanatiekere briefschrijvers van de krant. Een heel andere manier om jezelf te uiten – maar ook weer niet zó anders.

Wat was de allereerste brief die u stuurde?

“De eerste ging over een column van Sylvia Witteman, in de Volkskrant toen nog. Ik maakte me ergens boos over, ik weet niet meer wat precies. Maar zo gaat het ook wel meestal, dat ik iets zie of lees en denk: grrrrrrrrr.”

“Waar ik me bijvoorbeeld veel aan erger is de Vereniging Vrienden van de Amsterdamse Binnenstad. Dan wordt er iets gebouwd en zeggen zij: nee, dat willen we niet, alles moet blijven zoals het is. Het is toch juist fijn als het een beetje een mengelmoes wordt van oud en nieuw?”

“Of neem het CDA, dat rond de verkiezingen de hele tijd bij ‘de grote partijen’ werd geschaard. Hoezo? Ze hadden maar vijf zetels, net zoveel als de SP!”

Ergert u zich veel?

“Misschien wel iets te veel. Maar ik laat me er ook door inspireren.”

Hoe?

“Als kind verbaasde ik me al over de wereld, en dat heb ik nog........

© Parool