Ankara’nın sadece 500 kilometre dışına çıkıp, yüzü gülen, inancı yüksek, mutlu insanlarını görmek, üstelik de bunun bulaşıcı olduğu yaşamak çok güzel. Başkent’in karamsar havasından uzakta, ‘Mersin Modeli’ adını verdikleri belediyecilik anlayışıyla tüm dezavantajlı ailelere ulaşıp, onlara ücretsiz her türlü desteği ve eğitimi veren insanların toprağından, memlekete baktık.

Kadınların nasıl üretime sokulduğunu, nasıl kültür ve sanatın konuşulabildiğini, insanların sempozyumlarda farklı görüşleri nasıl merakla dinlediğini, müzik dinleyip, satış yapıp hem de kadım şehir Tarsus’u festival aracılığıyla nasıl tanıttığını, tüm kentin nasıl ayağa kalktığını gördük.

Mesleki hastalıkla, Ankara’nın 500 kilometre öteden nasıl göründüğünü, açılım sürecini, yereldeki CHP ve DEM’li siyasetçilerin psikolojisini de yokladık. Öncelikle belirtmeliyim ki; DEM’li yerel siyasetçiler ‘açılım hemen yarın tamamlanacak’ gibi tabanlarını hazırlamak için seri toplantılar yapıyor. Bu yoğun mesailerine rağmen içlerinde ‘yarım kalacağı’ endişesi de taşıyorlar.

Şüphenin temel kaynağını ise AKP’nin tavrı. Sanki son dakika golü yiyeceklermiş duygusu hakim. Yerelde, sonucu ne olursa olsun Kürt seçmenin AKP’nin cumhurbaşkanı adayına oy vermeyeceği analizleri yapılıyor.

AKP’lilerin ‘Orta Anadolu ve Karadeniz seçmenini’ kaybetme endişesi geldi aklımıza. İktidar partisinin ağırdan almasına neden olan tablo bu........

© Nefes