Yeni zamanlarda insanlığın gidişatı pekte hayra alamet değil… Yalnızlığın girdabında gün be gün anlam ve amaçtan uzaklaşan insan nevi ile karşı karşıyayız… Buhran, bunalım, boşluk bulanıklık, belirsizlik insanın yakasından düşmüyor… İnsanoğlunun krizi, kaosu, kâbusu bir türlü bitmiyor… İnsan yorgun, yalnız, yitik hatta bitik… Hayat çekilmez oluyor… Kâr, kariyer, kapital konfor, koltuk bir türlü insanın kahrını dindirmiyor, belki de çilesini ve acısını arttırıyor… Bin bir türlü kaygı, korku, kuşku içinde kıvranan telaşlı insanın teselliye ihtiyacı var…

Ne yapsak bir türlü gitmeyen bir boşluk var içimizde… Tutunacak dal, yaslanacak duvar lazım…

Anti-depresif ilaçlar yetmiyor…

Şair ne diyordu?

“Heykel destek üstünde benim ruhum desteksiz. “

İnsan insanın yurdu olması gerekirken günün sonunda insan insanın kurdu oldu… Ötekinin sığınağı, barınağı, korunağı olması beklenirken insan insandan kaçıyor…

Ruhumuz daraldı, yüreğimiz küçüldü, direncimiz kırıldı, umudumuz azaldı… Neden mi? Çünkü arzularımız azdı, egomuz büyüdü… Çokluk ve varlık övüncümüz oldu… Dünyalık meta, eşya, mal ve mülk önceliğimiz, vazgeçilmezimiz oldu… Ama hâlâ oyalanıyoruz… Gözümüz oyunda, oynaşta, oyuncakta, olmazların olmazında… Dahası teselliyi burçlarda, astrologlarda, türbelerde, yatırlarda arayanlar mı dersin… Sigarayı tellendirmede, nargilenin dumanları arasında efkâr........

© Milat