Fransız filozof Jean Paul Sartre 1938’de Bulantı adlı romanını yayınladığında belki de kelimeyi bugün ifade ettiği anlamın çok dışında bir bağlama yerleştirmişti. Roman kahramanı olan Antoine Roquentin kendisi de varoluşçuluğun önemli temsilcilerinden biri sayılan Sartre’ın sözcüsü olarak bireysel bir bulantı halinden bahsetmekteydi. Roman boyunca, o da çok sık dokunulmaksızın, bulantı bunalımın bir adım sonrasındaki kötücül bir ruh hali olarak hiçlik ve absürtlükle kurulan temas noktalarıyla betimleniyor. Öyle ki vaktini Bouville sokaklarında geçiren Roquentin için bulantı varoluş çizgilerini çok az zorlar ve bu ruh hali bize ziyadesiyle olgusal tarafıyla sunulur. Gelgelelim, sanatçıya özgü uzgörüşlülük, basiret ve geleceği okuma içgüdüsü nasıl Franz Kafka’ya İkinci Dünya Savaşı’nın uğultusunu ayan beyan göstermişse benzeri bir kımıltı da Sartre’a çağımız dünyasının omurgasına yerleşen ve her an damarlardan kan yerine bulantı pompalayan bir dünyanın işaretlerini çizdirmiştir. Bir adamın içinden sokaklara, bir kitabın sayfalarından gündelik yaşamın arasına, bir çağın kıyısından diğerinin kalbinin tam ortasına sıçrayan bulantı artık bir duygu, bir durum olmanın çok ötesine geçerek ne yazık ki bir çağın omurgasına oturmuş, merkezden başlayarak en uçtaki dokulara kadar bulanmadığı tek bir şey, bulaşmadığı tek bir kişi kalmamıştır.

Berraklık yitimi, keyifsizlik, bırakın tat almayı bütün hücreleri kasıp kavuran kötü hissediş ve zihnin bulunduğu yere bir ağırlık olarak çökmesi bakımından bulantının hiçlikten daha dehşetengiz bir hissiyat olduğuna şüphe yok. Bulantı her durumda, hiçliğin yanına absürtlüğün boz bulanık tozlarını da ekleyerek varoluşu, gördüğü halde görmeme kipine indirgeyen alabildiğine pis, ebleh bir hissediştir. O, ketçapın üzerine dökülmüş kan, mayoneze karışmış irindir. O........

© Milat