Ümitsizliğe düşmeme çabasına dair bir kurbağa hikâye anlatılır. Bir grup kurbağa, ormanda gezintiye çıkmıştı. İçlerinden ikisi ansızın, derince bir çukura düşmüştü. Öteki kurbağalar, hemen çukurun etrafını sarıvermişler ama nafile. Yukarıdaki kurbağalar çukura düşen arkadaşlarına seslenmiş.

“Ah zavallı dostlar! Hâliniz yüreğimizi parçaladı. Ama velakinelimizden bir şey gelmiyor. Sizi oradan kurtaracak bir şeyimiz yok. Bir kurbağanın böyle bir çukurdan çıkması da mümkün değildir.”

Yukarıdaki kurbağalar, bir müddet sonra çukurdan çıkmak için azmeden ve zıplayan kurbağalara şöyle seslenmiş: “Çukur çok derin! Oradan çıkmanız imkânsız!” dedi.

Aşağıdaki kurbağalar ise kan ter içinde zıplamaya ve çukurdan dışarıya çıkmaya çalışıyorlardı.

Yine seslenmişler, bu sefer temkinli bir şekilde aşağıya eğilerek: “Boşuna uğraşıyorsunuz!” demişlerdi.

Aşağıdaki kurbağalar, bütün bu ümit kırıcı sözlere aldırış etmeden bir süre daha tüm güçleri ve gayretleriyle çukurdan çıkmaya çalışsalar da bir müddet sonra bir tanesi hoplayıp zıplamaktan vazgeçmiş, çukurun bir köşesine oturup ölümünü beklemeye başlamıştı.

Ya çukura düşen öteki kurbağa ne yaptı. O ise bütün bunlara aldırış etmeden hâlâ dışarıya çıkmaya çalışıyordu. Yukarıdaki kurbağalar ise onun bu hâline şaşırmışlardı. Böyle didinip duracağına arkadaşı gibi bir köşede oturmasının daha akıllıca olacağını söylüyorlardı. Yukarıdakiler ona çıkamazsın dedikçe o........

© Milat