Ah be Yavuz Bülent abi, ah be usta... Bu sonbahar yağmurları altında, İstanbul'un gri sisiyle karışmış bir hüzünle haberini aldık: Alem-i Berzah’a gitmişsin. 28 Eylül 2025, saatler henüz sabahı zor etmişken, 89 koca bahara sığdırmış ömrünü, bir de üstüne Türkçenin en temiz, en yiğit sesini bırakıp göçmüşsün Hakk'ın rahmetine. Tedavi gördüğün o hastane odasında, son nefeste belki bir mısra fısıldamışsındır kulaklarına: "Gözlerin İstanbul oluyor birden..." diye. Ama hayır, bu sefer gözler sulandı, İstanbul karardı, martılar konmadı omuzlarımıza. Biz kaldık, sensiz bir Türkçe'nin yetimliğinde.

“Şu edebiyatçılar da ne çabuk gidiyorlar, sanki Fransızca kelime kapmaya aceleleri varmış gibi” diye iğnelemeyeceğim. Çünkü “şu edebiyatçılar” denenlerin alayı gözümde değeri çöp bile değil. O yüzden senin gibi Türk dilinin rikkatli bir adamı ile o kazurat takımını aynı satırlarda bir araya getirme gafletinde bulunmayacağım abi.

O gün bugün değil, bugün yüreğim ağır, kelimelerim düğümlü. Senin gibi bir adamı uğurlamak, bir kütüphaneyi yakmak gibi ağabey. Veya daha fenası, bir dilin en güzel hecelerini rüzgâra bırakmak.

Ağabey, o dil sevdan, o........

© Milat