Dönüp duruyorum İsmail. Durup dolaşıyorum.

Arıyorum. Arıyorum. İçimdeki yakınlığı arıyorum İsmail; yakınlıktaki içimi, içimdeki içimi.

İçimdeki içimi arıyorum İsmail. İçimdeki içimde aradığım sensin. Aradığım sen. Sendeki beni, bendeki seni arıyorum. Ne bende ne sende, hem sende hem bende olanı arıyorum; bir teslimiyet, bir huzur, bir kabul ediş, bir kurban oluş, bir İsmail oluş… Evet, arıyorum İsmail; İsmail’de İsmaillik, İsmail’deki sema, İsmail’deki duyuş, İsmail’deki hissediş.

Arıyorum; içimdeki yakınlığı, yakınlıktaki içimi, içimdeki içimi.

Dönüp dolaşıyorum İsmail. Dolaşıp duruyorum.
Dönüp duruyorum İsmail. Durup dolaşıyorum.

İçimde bir yangın var İsmail. Gönlümde od… Gözümde yaş. Gönlüm ateş. Gözüm nehir. Arıyorum İsmail, içimdeki yangında İbrahim’i arıyorum. Ararken göz çağlayanının eteklerinde ıslanıyorum. Ne o yangın, ne de o gözyaşı temizliyor gönül evimi. “Saçma ey göz gönlümdeki odlare su!”

Bir bilsen İsmail, ah bir bilsen, evimin içinde ne denli putlar var. “Padişah konmaz saraya hane mamur olmadan,” diyorsun İbrahim; duyuyorum. Lakin İsmail, hangi kurban bizi paklar? Hangi koç? Şu var ki, İsmail, bir arınma, bir temizlenme, bir saflaşmadır aradığım. Biliyorsun, bana bir İbrahim gerek.

Ne yangınlar var hanemde İsmail. Bana ateşle dost olan bir İbrahim gerek. Arıyorum İsmail. Yakınlaştıracak bir yol, yaklaşacak, yakına daha yakına ulaştıracak bir Burak, belki bir çıkış, belki bir yükseliş,........

© Maarifin Sesi