Günümüzde insanın duygusal dünyası ve bakış açısı olması gerekenden çok daha dağınık ve düzensiz bir hal aldı. Oysa hayata daha yakından bakmaya çalıştığımızda, gözlerimizin ne kadar yorgun olduğunu fark edebiliriz. İronik olan ise o anda belki mutluyuzdur; ama bunu gözlerimizle göremeyiz.

Biriken hislerimiz bizi, yüz ifadelerimizde ve hatta fotoğraflarımızda ele veriyor. Artık bir kareye bakınca, o anki duyguları fark edebildiğimi hissediyorum. Bu beni hep Küçük Prens'in şu sözüne götürüyor: "İnsan yalnızca yüreğiyle doğruyu görebilir. Asıl görülmesi gerekeni gözler göremez."

Yüreğimle görmeye başladığımda, hayatın özüne daha sıkı tutunduğumu fark ediyorum. Çünkü asıl önemli olanı bazen gözlerimiz göremez; bunu kalbimizden gelen bir ışık aydınlatır. Bu ışığı fark ettiğimizde, dünyaya bakışımız değişir ve yaşam daha anlamlı hale gelir.

Ancak bazen bakış açılarımızı hangi yöne........

© Karadeniz'de sonnokta