“Gıdıkla da gülelim!” Bu cümle tarih öncesi bir espri gibi geldi geçenlerde duyduğum da... Yıllar, belki de asırlar oldu duymayalı. Çocukluğum, gençliğim yıllar değil asırlar öncesiymiş gibi geliyor bana. Bazen hiç çocuk olmadığımı düşünüyorum. Hepi topu 8-10 kare fotoğraf dışında çocukluğumla ilgili bir şey yok elimde... Annem, babam da dahil!

Nasıl yürürdüm, nasıl konuşurdum, nasıl ağlardım bilmiyorum. Kulaklarımın altında lüle lüle saçlarımla boynumu hafif sola eğmiş objektife bakıyorum; işte benim bütün çocukluğum... Öyle güçlü bir hafızam da yok maalesef, 3 yaşında bir Pazar akşamı anneannesinin evinde ne yediğini hatırlayanlardan değilim ben. Sol kolumdaki dikiş izi olması 9 yaşında kolumu kırdığımdan da haberim olmazdı bugün muhtemelen.

“Gıdıkla da gülelim!” cümlesini duyduğum günle Discover Magazine’deki ‘İnsanlar neden gıdıklanır?’ başlıklı yazıyı okumam aynı güne denk geldi. Bazen böyle oluyor gözümün önündeki bir konu hakkında hiç düşünmediğimi fark ediyorum. Önce şaşırıyorum “Yok ya bunu hiç düşünmemiş olamam” diyorum kendi kendime. Sonra büyük bir boşluk. Gıdıklanma konusunda da böyle oldu. Bırakın bu konuyu düşünmeyi çocukken gıdıklanınca gülüp gülmediğimi bile hatırlamıyorum.

HAYVANLAR DA GIDIKLANINCA GÜLERLER Mİ?

‘Harold Fry’ın Beklenmedik Yolculuğu’ filminde bir sahnede, “Yürümenin kolay olduğunu zannedersin ama bir kez yürümeye başlayınca öyle olmadığını görürsün. İçgüdüsel şeyler ne kadar zor!” diyordu İngiltere’yi bir uçtan bir uca yürümeye karar veren Harold’a yolda karşılaştığı bir kadın.

Gıdıklanınca gülmenin mutlulukla ilgili içgüdüsel bir şey olduğunu sanırdım... Geçici bir mutluluk yüklemesi: Gıdıklanma!

İki tür gıdıklanma varmış... Bir böceğim vücudunuzda gezindiği hissi ya da bir tüyle teninize dokunulması benzeri yumuşak, nazik bir gıdıklanma ya da bilimsel adıyla ‘Knismesis’ ve karnımıza, koltuk altımıza doğru yapılan........

© Habertürk