“Barış süreci”, çözüm süreci, yeniden müzakere – bunlar kulağa umut vaat edecek kavramlar olabilir. Ancak her “barış” adıyla yürütülen süreç, gerçekten barışa hizmet etmez; bazen devletin meşruiyetine, hakikate ve geleceğe zarar verir. Türkiye’nin yakın geçmişinde deneyimlenen “çözüm süreci” döneminde devlet ile silahlı bir terör örgütü arasında kurulan muhataplık ilişkisinin kamu vicdanında, stratejik dengelerde ve milli kimlik algısında yarattığı yaralar, bugün hâlâ kapanmayan bir sınırdır.

Bu makalede, terör örgütüyle muhataplık tartışmasının devlet aklı açısından taşıdığı riskler; vatansever, milliyetçi kesimlerin ve gençliğin bu süreçten nasıl etkilendiği ve benzer tarihsel örnekler ışığında “meşru zeminler”in neden vazgeçilmez olduğu hususları ele alınacaktır.

Devlet ile Silahlı Örgüt Arasında Müzakere: Meşruiyet Zedelenmesi

Modern devletin en temel özelliklerinden biri, yasama, yürütme, yargı ve güvenlik güçleriyle kurduğu rasyonel, meşru ve hukuk temelli sistemdir. Bir devlet, illegal yapılarla eşit masaya oturmak durumuna düşerse, bu devletin hem ulusal hem uluslararası meşruiyeti tartışmalı hale gelir.

Türkiye’de “çözüm süreci” döneminde PKK ile doğrudan temaslar, Dolmabahçe mutabakatı gibi sembolik tavizler üzerinden yürütülen görüşmeler, devlet iradesinin sınırlarını bulanıklaştırdı. HDP gibi siyasi kanallarla kurulabilecek müzakere hatları varken, asıl teması silahlı bir yapı üzerinden kurmak, devletin hukuk dışı bir zemin oluşturmasına yol açtı. Bu durum, yalnızca siyasi bir hata değil; devletin sembolik gücüne ve hâkimiyet algısına da zarar verdi.

Devlet, terör örgütünü doğrudan muhatap almakla, hukuk devleti ilkesinden de kopma riskiyle yüzleşti. Bir diğer risk ise, başka illegal grupların da benzer muhataplık konumları talep etmesi; çünkü bir kez “silahlı örgüt masaya oturur” normu kabul edilirse, bu normun sınırı belirsizleşir.

Vatansever, Milliyetçi Kesimlerin Rencide Edilmesi & Gelecek Nesillere Etkisi

Bu........

© Habererk