Çağımızın en tipik özelliklerinden biri, hayatın özünden soyularak tamamen biçime indirgenmesidir. Özünden mahrum kalan biçim ise bir süre sonra vitrinlik bir malzeme haline gelmektedir. Görsel yayın ve kültür araçlarının yaygınlık kazanması bu anlamda biçimi de sonunda bir imaj olmaya kadar geri götürür. Bu anlamda gerçek karşısında konumumuz bir seyirci konumudur. Gerçek diye bize sunulan görüntünün verdiğiyle dünyayı algılarız.

Onun için Fransız postmodernist sosyolog Jean Baudrillard bir simülasyon çağında yaşadığımızı vurguluyor.

Simülasyon, yine çağımızın bir başka egemen özelliği olan kategorize etme özelliğiyle birleşince, gerçekler hayattan soyutlanarak zaman zaman müşterilere vitrinlerde ön plana çıkarılan hologram nesnelere dönüşüyor.

Bu anlamda, sevgiyi yıl içine belirli gün ve haftalar yerleştirmek de bir tür simülasyon, yani “-mış gibi yapmak” görevini görüyor. Anneler günü, babalar günü, sevgililer günü benzeri günler, ruhumuzu simülasyonlara kiralamamız gereken günler olarak vicdanlarımızı rahatlatmamıza sağlıyor.

Sevgililer günü, maneviliğin beşeri ve ilahi bir boyutu olarak sevginin........

© Fikir Coğrafyası