Jarenlang had Liesbeth Wytzes weinig met de kerstdagen. Maar het inzicht schrijdt voort en langzaam maar zeker is ze er toch iets anders over gaan denken. Nu loopt ze voorop in de feestvreugde en haalt ze alles kerstclichés uit de kast. ‘Verzet je niet tegen iets wat onvermijdelijk is, maar omarm het liever.’

Lange tijd heb ik me op alle manieren die mij ter beschikking staan, verzet tegen de feestelijkheden van deze maand. ‘De feestelijke maand begint weer,’ zei iemand blij tegen mij, eind november. Ik voelde mijn gelaatsuitdrukking meteen verzuren. Dat gedoe met die neppe kerstsfeer, die helemaal geen inhoud heeft, waarin het alleen maar gaat om eten, drinken, feestvieren, overdreven cadeaus uitwisselen zo vlak na Sinterklaas, of erger nog: in plaats van Sinterklaas, zoals de grijze uitheemse eekhoorn de rode inheemse verdringt.

Dat eindeloze in de keuken staan, de recepten waarmee je zowat wordt doodgegooid, elk jaar weer en steeds hetzelfde, de tradities met de diepgang van een soepbord – eenmaal volwassen was ik altijd blij als het 2 januari was en we allemaal weer gewoon........

© Elsevier