Devletler hukukunda, uluslararası anlaş­maların hangi dille imzalanacağına da­ir genel bir kural bulunmamaktadır. Her dev­let, egemenlik yetkisine dayanarak ister kendi resmi dilinde, isterse başka bir dilde anlaşma yapabilir. Bu tercih, genellikle anlaşmanın son cümlelerinde açıkça belirtilir.

Uluslararası ilişkilerin ilk dönemlerin­de anlaşmalar Latince, daha sonra Fransızca yazılıyordu. Günümüzde ise İngilizce anlaş­malar bakımından hakim dil olmuştur. Tek dil kullanımının, çeviri hatalarını önleme­de avantaj sağladığı söylenebilirse de bu du­rumun anlam farklılıklarını tamamen orta­dan kaldırdığından bahsetmek mümkün değil. Özellikle çok dilli anlaşmalarda, aynı kelime­nin farklı dillerde farklı çağrışımlar yaratma­sı, zamanla anlam değişikliğine uğraması yo­rum sorunlarını kaçınılmaz kılıyor.

Bir terim, Amerikan İngilizcesinde başka, Britanya İngilizcesinde bambaşka bir anla­ma gelebiliyor. Diller durağan değil; kültür, coğrafya ve zamanla birlikte değişiyor. İki ülke arasında başlangıçta aynı anlamı taşı­yan bir kelime, yıllar içinde taraflardan bi­rinde farklı bir hukuki içerik kazanabiliyor. Bu nedenle, çok dilli anlaşmalarda hangi di­lin bağlayıcı olduğunun açıkça belirtilmesi büyük önem taşıyor.

Her ne kadar birden fazla dilde hazırlanan metinlerin yorumda kolaylık sağlayabileceği düşünülse de pratikte durum tam tersi olabili­yor. Çünkü her dilin kendine özgü yapısı, bazı kavramların tam........

© Dünya