Γιορτάζουµε το ιωβηλαίο της δηµοκρατίας. Η Γ΄ Ελληνική ∆ηµοκρατία συµπλήρωσε πενήντα χρόνια ζωής. Η ποιότητά της είναι µια άλλη υπόθεση. Σε µια αυθαίρετη και ροµαντική αποτίµηση, η διάρκεια στον χρόνο αποδεικνύει πόσο βαθιά και ποιοτική είναι η δηµοκρατία. Με αυτή την έννοια µπορεί να πει κανείς χαλάλι τα έξοδα για τον εορτασµό της στο Προεδρικό Μέγαρο και τα δροσερά κοκτέιλ.

Λίγο πριν από τη χούντα του 1967 η Ελλάδα βίωνε µια κολοβή και καχεκτική δηµοκρατία. Το παλάτι, ο στρατός, η εκκλησία δηµιουργούσαν το αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας του κράτους, το οποίο έβρισκε την πολιτική του έκφραση στο κόµµα της ∆εξιάς. Οι βασικές πολιτικές αξίες αυτού του κράτους πατούσαν στον διχασµό. Οι πολιτικοί διωγµοί, οι προγραφές και οι διακρίσεις αποτελούσαν το «δίκαιο» του κρατικού µηχανισµού. Παρ’ όλα αυτά, µέσα στην οικονοµική ανέχεια αυτού του κράτους δηµιουργήθηκαν οικονοµικές αυτοκρατορίες, πλούτισαν µαυραγορίτες και δωσίλογοι και κυβέρνησαν απατεώνες πλην όµως εθνικόφρονες.

Η επικράτηση των συνταγµαταρχών δεν πάτησε µόνο στους συνωµοτικούς σχεδιασµούς ξένων και παρακρατικών δυνάµεων (στις οποίες συµπεριλαµβάνεται η Αποστασία του πατρός Μητσοτάκη) αλλά και στην αναιµική δηµοκρατία που δεν µπορούσε (αντικειµενικά ίσως) να υπερασπίσει τον εαυτό της.

∆εν µπορούµε να απαντήσουµε υποθετικά για το τι θα συνέβαινε µε τη χούντα αν δεν υπήρχε το Πολυτεχνείο ’73 και πολύ περισσότερο το κυπριακό που ενεργοποίησαν απρόβλεπτες εξελίξεις. Ισως να µη γιορτάζαµε πενήντα χρόνια δηµοκρατίας σήµερα αλλά πολύ λιγότερα.

Μετά την πτώση της χούντας τα κόµµατα ήταν αυτά που λειτούργησαν σαν µεταλλάκτες της αυταρχικής πραγµατικότητας και έγιναν φορείς του εκδηµοκρατισµού. Ο συντηρητικός και πολλαπλά επιβαρυµένος για τις σχέσεις του µε το παλάτι και παρακρατικούς µηχανισµούς Κωνσταντίνος Καραµανλής (εκλογές βίας και νοθείας, δολοφονία Λαµπράκη, σχέδιο «Περικλής») αναγκάστηκε να προχωρήσει σε πολιτικές µεταβολές που ξεπερνούσαν τα όρια του πολιτικού του χώρου. Ο Αντρέας........

© Documento