İnsanın gerçek yüzünü gösteren zamanlar vardır. Bunlar; rahatlık zamanı değil, zorluk zamanlarıdır. İnsan kalbinin röntgeni sıkıntıda çekilir. Böylesi zamanlarda; dostluk, vefa, sadakat ve karakter gibi hasletler görünür hâle gelir. Bu yüzden büyükler; “Zor zamanda yardım edeni unutma; zora sokanı hiç unutma; zor zamanda terk edeni asla unutma” derken aslında insana hayat boyu rehberlik edecek bir ölçü bırakmışlardır. Çünkü insan, başına bir iş gelmeden çevresindeki insanların hakiki değerini göremez, imtihanın ateşi hem kendini hem de etrafını tanıtır.

Kimileri ateşin yanında durur, kimileri ateşe odun taşır, kimileri de ateş görünce arkasına bile bakmadan kaçar. İşte hayatın gerçek ayrımı buradadır. Zor zamanda yardım edenler; sadece bir iyilik değil, insanın onurunu, umudunu ve direncini ayağa kaldırırlar. Onların varlığı, Allah’ın bir lütfu gibi insanın gönlüne serinlik verir. Çünkü fedakârlık kolayken değil, zorken anlamlıdır. Bollukta el uzatmak değil, darlıkta yük paylaşmaktır kıymetli olan. Böyle insanlar, imtihan günlerinde adeta Rabbin gönderdiği bir rahmet esintisi gibidir. Sessizce gelir, yükü hafifletir ve bir iz bırakıp giderler. Unutulmaması gereken işte bu izdir, çünkü vefa; hatırlamakla yaşar. Zor günlerin gölgesinde insanın yanında duranları unutmak nankörlüktür, hatırlamak ise; şükürdür, insanlık borcudur.

Bir de insanı zora sokanlar vardır ki; bunlar insanın hayatında sadece sıkıntı........

© Denge