İnsanın en değerli sermayesi samimiyettir. Çünkü samimiyet; niyetin özüdür, kalbin rengidir, şahsiyetin gizli tanığıdır. Dışarıdan görünen her davranışın içte bir karşılığı vardır; iç temiz değilse dış güzellik göstermelik kalır. Samimiyet; insanın kendiyle barışık olması, söylediği ile yaptığı arasında köprü kurmasıdır. Nitekim Rabbimiz, “Allah sizin suretlerinize ve mallarınıza bakmaz, kalplerinize ve amellerinize bakar” buyurarak samimiyetin asıl ölçüsünün kalpte gizli olduğunu bildirmiştir. Kalp doğru değilse, dilin doğruluğu da, görüntünün düzgünlüğü de sahibini kurtarmaz.

Samimiyet; insanın önce kendine dürüst olmasıyla başlar. Kendi kusurlarını görmeyen, hatalarıyla yüzleşmeyen, zaaflarını kabul etmeyen birinin başkalarına karşı samimi olması beklenemez. Dışarıda “iyi” görünmek için çaba harcayan ama içte fesat biriktiren insan, kendini kandırmaktan başka bir şey yapmaz. Oysa samimiyet; rol yapmayı reddeder, maske takmayı sevmez. Samimi insan, menfaatine ters düşse bile doğruyu söyler. Samimi insan; yeri geldiğinde “bilmiyorum” diyebilir, “yanlış yaptım” diyebilir, “hakkını helal et” diyebilir. Çünkü boyasının kaygısı yoktur, içi neyse dışı odur.

Toplumların çöküşü çoğu zaman samimiyetin kaybolmasıyla başlar.........

© Denge