Türkiye’de “Kürt meselesi”, etnik kimlik tartışmalarını aşan; devlet-toplum ilişkilerini, siyasal katılım biçimlerini, demokratikleşme dinamiklerini ve meşruiyet tartışmalarını doğrudan etkileyen çok katmanlı bir olgudur. Bu nedenle meseleye ilişkin atılacak her adım, yalnızca güvenlik açısından değil, aynı zamanda kurumsal demokrasi, toplumsal meşruiyet ve hukuki zemin açısından bütünsel bir değerlendirmeyi zorunlu kılar.

Son dönemde iktidarın “normalleşme” söylemi çerçevesinde İmralı’ya yönelik olası temasların yeniden gündeme gelmesi, siyasal aktörlerin pozisyonlarını kamuoyu nezdinde tartışmaya açmıştır. Cumhuriyet Halk Partisi’nin İmralı’ya gitmeme yönündeki kararı ise bazı çevreler tarafından “barış karşıtlığı” ya da indirgemeci biçimde “Kürt karşıtlığı” şeklinde yorumlanmıştır. Oysa bu tür nitelemeler, hem toplumsal gerçekliği hem de CHP’nin demokratik meşruiyet ve kurumsal siyaset eksenli yaklaşımını kavrayamayan yüzeysel değerlendirmelerdir.

“Kürt meselesi”nin tarihsel ve sosyolojik arka planı, kimlik aidiyeti, toplumsal güven, devlet politikaları ve kolektif bellek unsurlarının iç içe geçtiği karmaşık bir yapıyı işaret eder. Bu nedenle çözüm süreçlerinin yalnızca hükümetörgüt ekseninde kapalı müzakereler üzerinden yürütülmesi, temsiliyet krizlerine ve toplumsal güvensizliğe yol açmaktadır. Türkiye’nin geçmiş deneyimleri, şeffaf olmayan ve........

© Cumhuriyet