Savaş kabadır, çirkindir ve acımasızdır. Bir sözle, bir kumpasla ya da provokatif bir davranışla başlayabilir. Çünkü savaşın hamurunda yeterince önyargı, nefret ve şiddet vardır. Barış ise zariftir ve kırılgandır. Varlığı samimiyet ister, empati ister, emek ister. Eğer barış, süregelen bir kavganın ardından öngörülmüşse sözcüleri de bu oluşuma uygun kişiler olmalıdır.

Ülkemizde “barış” iddialı yeni açılım süreci bu açıdan dahi bazı kuşkular barındırıyor. Süreci başlatan kişi, Kürt düşmanlığından beslenerek siyaset yapan MHP’nin genel başkanı Devlet Bahçeli’dir. Sürecin muhatabı ise Türkler açısından nefret objesine dönüşmüş PKK’nin lideri Abdullah Öcalan’dır. Her iki aktör de barış yapacak halklar arasında duygudaşlık yaratacak bir geçmişe sahip değildir. DEM Parti ise ne yazık ki bu süreçte yalnızca aracı konumundadır.

Sürecin garantörü ise daha önce kendisinin başlattığı açılımı çıkarlarına uygun sonuçlar yaratmadığı için yerle bir eden AKP iktidarıdır. Yalnızca temsilcilerin kimliği değil, ülkenin siyasal iklimi de barış çağrılarına uygun değildir.

PKK üzerinden “barış” çabaları sürerken, AKP iktidarı en güçlü rakibi olan CHP’ye savaş açmıştır. Hukukun üstün olmadığı, demokratik ilişkilerin ise yok sayıldığı bir ülkede hangi olumlu girişim sağlıklı yürütülebilir ve halkın buna inanması sağlanabilir?

Geldiğimiz noktada bir soluk alalım ve ABD Büyükelçisi Tom Barrack’ın........

© Cumhuriyet