Bir gün dünya durdu. İnsanlar evlerine çekildi, şehirlerin kalabalığı sessizliğe gömüldü.

‘Durmayan’ tek şey, raydan çıkmış sistemi yıkıldığı yerden doğrultup yoluna devam ettirmek için yapılan gizli kapaklı hesap-kitaplardı.

Sonra, birden, her şey yeniden başladı.

Sokaklar açıldı, uçaklar havalandı, kahveler doldu. Hayat kademe kademe, hiçbir şey olmamış gibi olabildiğine yanlışlı yoluna devam etti.

Çünkü “devam etmek”, tek bir yola razı yaşamayı seçmiş insanın alıştığı yegâne hayatta kalma biçimiydi.

Ama Dünyanın yerinden kayması bitmemişti.

Bu kaymayı fark etmemek için bir tiyatro kuruldu:

Adı da -başlarda- “Yeni Normal” konuldu.

Yolda düzülmüş bir senaryodaki yeni rolünü ezberleyenler yeni öykülerle insanlığa ‘umut vadetmeyi’ sürdürdü.

O umut öykülerinin kimlerin işine yaradığı çabuk anlaşıldı.

Meydanlardaki insanlar onlar: oyunun yeni olmadığını görenler.

Pembe repliklerin içi boştu.........

© 10 Haber