Her şeyin gerçeğe benzediği ama hiçbir şeyin gerçek olmadığı bir döneme girdik.

Yapay zekâ artık sadece yazmıyor, konuşuyor, düşünüyor, hissediyormuş gibi davranıyor.

Sesimizi verdiğimiz programlar bizim yerimize şarkı söylüyor, görsellerimiz toplantılara katılıyor, dijital benliklerimiz bizden daha planlı, daha sabırlı, daha düzgün davranıyor.

Bir zamanlar fotoğraf, anı dondururdu.

Şimdi anı yeniden yaratıyor.

Bir yüz ifadesi, bir mimik, bir bakış bile saniyeler içinde çoğaltılabiliyor.

Kopyalanabilirlik insanı, sesi, duyguyu, hatta güveni bile içine aldı.

Artık gördüğümüz hiçbir şeyden tamamen emin olamıyoruz.

Bir videoda ağlayan bir yüz, belki o insanın bile haberi olmadan oluşturuldu.

Bir kahkaha duyuyoruz, ama kimin kahkahası bilmiyoruz.

Bir ses bize şarkı söylüyor, ama o sesi kimin yarattığını da.

Acaba hızlı mı tükettik bu mucizeyi?

Yapay zekâ daha tam hayatımıza yerleşmeden, etkisini de, büyüsünü de harcadık mı?

Gerçekle kurgu arasındaki o ince çizgi, şimdi her şeyi bulanıklaştırıyor.

İçimizi........

© 10 Haber