Bir eşya kaybolduğunda bütün ev aranır ama bulununca bir kenara bırakılır. Çünkü aradığımız şey çoğu zaman eşya değil, onun yokluğunun yarattığı boşluktur. İnsan boşlukla yüzleşince anlamaya başlar. Kaybetmeden kıymet bilmemek belki kusur değil, türün refleksi. Çünkü insan dolu olana değil eksilene uyanır.

Bir dost uzaklaşınca sesine kıymet veririz.
Bir şehirden taşınınca sokak kokusunu hatırlarız.
Bir sevgili gidince gülüşündeki ışığı fark ederiz.

Kaybetmek bazen öğretmendir.
Ama öğretisi acıyla gelir.

Garip olan şu ki elimiz doluyken değer görmez, boş kaldığında kıymetlenir. İlişkide de böyle, şehirde de, sağlıkta da. İnsan sahip olduklarını kenara koyup yokluklarını büyütür. Eksilen yanımızda yankı duyulur, tamam olanda sessizlik. Belki de insan sessizliği duyamadığı için kıymeti kaçırır. Değer sesi kesilince gelir.

Bazen kayıp gerçek değildir.
Bazen kayıp fark ediliştir.
Yan yana olduğumuz halde uzaklaşmak da bir kayıptır.
Aynı sofrada olup birbirine dokunmamak, aynı evde nefes alıp birbirinin ruhuna değmemek, bu da yokluğun başka bir çeşidi.
İnsan birini kaybetmeden önce bazen çoktan kaybeder.

Ve bu sadece insan ilişkilerinde değil, sanat ve üretimde de böyledir.
Bazı ressamlar ömürleri boyunca aç kalır, elleri boyaya bulanır, gönülleri tabloya.
Sergiler........

© 10 Haber