Tatlı ve tuzluya duyarlı olan alıcılar dilin ucunda, acıya duyarlı olanlar dil tabanında, ekşiye duyarlı olanlar ise dilin kenarlarında dağılmıştır. Dilin üst yüzündeki küçük tat tomurcukları, tat duyumunun sinir sistemine iletilmesinden sorumludur.” (1) Ayrıca dilde görülen renk ve şekil değişiklikleri, değişik hastalıkların teşhis edilmesinde çok önemli özel belirtiler göstermektedir.

Dilin en başta gelen yaradılış hikmeti ise: “Kuvve-i zaikada (tat alma duyusu), taamlar adedince mizancıklarla (ölçüler) nimet-i ilâhiyenin envaını tartmak ve tanımak, bir şükr-i manevî suretinde cesede, mideye haber vermektir. İşte, bu surette kuvve-i zaika yalnız maddî cesede bakmıyor. Belki kalbe, ruha, akla dahi baktığı cihetle, midenin fevkinde hükmü var, makamı var.” (Lem’alar)

ON SEKİZİNCİ PENCERE

İnsan organizmasını sıcak, soğuk her türlü iklim farklılıklarında ve zararlı olabilecek çevre şartlarından fedakârca, devamlı alarm halinde koruma görevi verilen deri (dokunma duyusu), vücudun dış alanını kuşatıp örttüğü gibi, İsm-i Hafîz’in parlak bir aynası olup, geniş ve derin kapsamlı anatomik ve fizyolojik yapısı bulunmaktadır. Ayrıca insana bir kimlik ve güzellik unsuru olduğundan EHADİYET sırlarının bir görüntüsü olduğu da, aşikârdır.

© Yeni Asya