O günlərdi. Sübh azanına qədər dağıntılar altında qalmış insanları qurtarmağa çalışan xilasedicilərin ölümü ötməyə çalışdığını izləyirdik. Bəzən xoş təsadüf, bəzən yaşamaq eşqi, bəzən də vəfalı itlərin xəbərdarlığı insanları ölümə gecikdirirdi.

Açığı çox qorxurduq. Bölgədəki ağır zəlzələnin İstanbulda da baş verəcəyini düşünmüş, zəruri ərzaqlar və paltarları çantaya doldurub yatağımızın yanına qoymuşduq. Ömrü boyu dinləmədiyimiz zəlzələşünaslar gözümüzə peyğəmbər kimi görünür, ağızlarından çıxacaq bir xoş sözə ehtiyac duyurduq.

Zəlzələ daha çox gecə gəlir düşüncəsi ilə sabaha qədər yatmırdıq. Hər gün ölüm sayı artır, şəhərlərin yox olmuş görüntülərinə ümidsizcəsinə baxırdıq. Ölənlərin canlarını qurtardıqlarını düşünürdük, bir tərəfdən xoşbəxtdilər. Ya hər gün xilas edilmə ümidi ilə daşların arasında........

© Teleqraf