Ne diyeceğimi son bölümde yazacağım, önce uzun giriş yapmalıyım:

Aydınlanma çağı filozoflarının klasik metaforudur:

“Ölçü güllerin belleği ise bir bahçıvanın öldüğü görülmemiştir!”

Doğanın yasasıdır; gülün ömrü, bahçıvandan kısadır.

Ebedi uygarlıklar, ebedi devletler yoktur. İnsanoğlu “sonsuz” dediğini görmeyebilir: Roma gibi, Osmanlı gibi...

Kuşkusuz rejimler-kavramlar da sonsuz değildir; elbet yıkılır.

Portekizli büyük edebiyatçı/Nobel ödüllü Jose Saramago’nun sosyal medyada dün bir konuşmasını dinledim:

“Her şeyin tartışılabildiği bir dünyada yaşıyoruz. Ama demokrasiyi hiç tartışmıyoruz. Demokrasi tahtında öylece oturuyor. Esasında kimse ondan artık mucize de beklemiyor. Başkaları elimizden alırken bunun farkına varamıyoruz. Çünkü güç, kısıtlanıyor. Hoşlanılmayan bir hükümetin işine son vermek ve yerine de hoşlanacağın bir hükümeti getirme şeklidir. Yalnızca bu kadardır. Ancak, önemli kararlar ise bir başka alanda alınır. Hepimizde nerelerde alındığını biliyoruz. Finans şirketlerinde IMF’de, WTO’da, Dünya Bankası’nda, OECD’de, bu kurumların hiçbiri demokratik değil. Peki öyleyse nasıl demokrasi hakkında konuşabiliriz? Demokratik yollarla mı seçildiler? Bu kuruluşlar için temsilcileri kim seçiyor; her ülkeden insanlar mı? Hayır. Öyleyse demokrasi nerede?”

★★★

Yunanistan........

© Sözcü