Cumhurbaşkanı Erdoğan Meclis açılışında konuşurken “Vaat edilmiş topraklar hezeyanıyla hareket eden İsrail yönetiminin tamamen dini bir fanatizm ile Filistin ve Lübnan’dan sonra gözünü dikeceği yer bizim vatan topraklarımız olacaktır. Netanyahu hükümeti Anadolu’yu da içine alan bir ham hayal kurmakta” dedi.

Bu korku ya da propaganda bir süredir medyada ve sokakta dillendiriyor. İsrail’in hedefinin Türkiye de olacağı, Türkiye’nin İsrail ile savaşacağı konuşuluyor. Ya da konuşulması isteniyor.

İsrail’in pervasızlığının her türlü korku ve propogandayı tetiklemesi normal.

Arz-ı Mevud yani Vaad Edilmiş Topraklar meselesi Türkiye’de çok daha eski ve meşhur bir meseledir. Tekvin’deki “Aynı gün, Tanrı İbrahim’e “Senin soyundan gelenlere Mısır Nehri’nden Büyük Nehre, Fırat Nehri’ne kadar uzanan toprakları veriyorum’ diyerek bir antlaşma yaptı” ayetine dayandırılan Arz-u Mevud’daki Büyük Nehir Fırat olunca Büyük İsrail’in ucu bizim topraklarımıza da gelir.

Ama Arz-ı Mevud’u gözüne kestirmiş bir siyasi hareket hiç olmadı İsrail’de.

Filistin ve Ürdün’ün tamamını içine alan bir Büyük İsrail, Netanyahu’nun da geldiği Revizyonist Siyonizm’in megola ideasıdır.

Ama Erdoğan’ın bir sonraki cümleleri daha ilginçti ve üzerinde konuşulmayı hakediyordu.

Şöyle dedi: “Hatay Yayladağ’daki Suriye sınırından Lübnan sınırı 170 km. Türkiye, Lübnan’a arabayla sadece 2,5 saat uzaklıkta. Antakya ile Gazze arası Ankara ile Aydın arası kadar.”

Tabii ki bunları yaşadığımız coğrafyaya sırtımızı dönmemiz, bu bataklığa girmemiz, taraf olmamız gibi ancak depresyona girmiş bir Türkiye’den beklenecek dış politika tezlerine bir cevap olarak söyledi.

Ve Milli Görüşçülükten kalma Arz-ı Mevud meselesinde olmasa da bu konuda çok haklıydı.

19. yüzyılın sonlarında Beyrut’ta sevdiğine verilmeyen kızlar, İstanbul’daki padişahtan yardım istiyorlardı.

Tarihçi Engin Deniz Akarlı’nın arşivlerden çıkardığı bu gerçek olayın kahramanı

Necla, 1869 yılında Cebel-i Lübnan’da doğmuştu.

Bölgenin en güçlü iki Dürzî ailesinden biri olan Arslanların kızıydı. Babası Dürzî reislerinden Emir Ahmed’in tek oğlu olan Halil Arslan’dı. Siyasetle pek ilgili olmayan, ticari işleriyle ilgilenen baba Arslan’ın yerine o yıllarda ailenin reisliğini, babasının amcaoğlu olan Mustafa Arslan yürütüyordu.

Köy filmlerinin değişmez melodram sebebi beşik kertmesi bir Dürzî âdetiydi de. Aileler, Necla ile ailenin reisi Mustafa Arslan’ın oğlunu büyüyünce evlendirmek üzere anlaşmışlardı.

Ama Necla, Lazaristlerin kurduğu okulda okurken hiç yapmaması gereken bir şey yapmış ve aşık olmuştu.

Hem........

© Serbestiyet