Η κρίση που διέρχεται το πολιτικό μας σύστημα εμφανίζει όλα τα κλασικά συμπτώματα από τα οποία υποφέρουν τα κόμματα του δικομματισμού, αλλά πρώτη φορά τα υπερβαίνει κιόλας, εξελισσόμενη από αναταραχή συγκυρίας σε κρίση εποικοδομήματος. Τα κλασικά συμπτώματα είναι κοινά για όλα τα κόμματα και για όλες τις ηγεσίες της Μεταπολίτευσης που εξάντλησαν τα αποθέματα της εμπιστοσύνης των πολιτών έπειτα από ικανό χρόνο άσκησης της διακυβέρνησης. Οι ήττες δεν τα οδηγούν σε αυτοβελτίωση αλλά σε σκλήρυνση των ηγετικών τους ομάδων, με αποτέλεσμα τη βίαιη αποξένωση τους από τις πλειοψηφίες που επένδυσαν σε αυτές.

Και εν τέλει στο ακατόρθωτο: Οι πολίτες παύουν να τις παρακολουθούν και να τις ακούν από ένα σημείο κι έπειτα. Οι προσδοκίες μετά το πέρας της μεγίστης περιόδου χάριτος σταδιακώς υποχωρούν μέχρι της τελικής εξαφανίσεώς τους. Υπό αυτή την έννοια δεν εξεπλάγημεν ούτε από όσα ακούσαμε από τον πρωθυπουργό στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ., ο οποίος ερμήνευσε τα δεδομένα της ήττας της Ν.Δ. στις ευρωεκλογές του παρόντος 2024 με εργαλεία τις εκλογικές επιδόσεις της κυβερνώσας παράταξης στο παρελθόν ούτε απ’ όσα επισήμαναν με δριμύτητα οι 37 βουλευτές στους οποίους δόθηκε πρώτη φορά ελεύθερα ο λόγος στα πέντε χρόνια της διακυβέρνησης μέσα σε συλλογικό κομματικό όργανο. Αν αφαιρούσαμε τα επώνυμα του προέδρου της Ν.Δ. και των βουλευτών που επέκριναν τις πολιτικές του, αυτή η εικόνα θα μπορούσε να αντιστοιχεί........

© newsbreak.gr