Şair Cahit Koytak, Allah’ın elçisinin şu anda tebliğini yapmakta olduğunu varsayarak sorgulamasını şöyle sürdürüyor:

Bin üç yüz doksan yıllık düşünce sürecini, bu alanda olup bitenleri, kitablarıyla, “vahiyle döşenen tevhit yolunun”, eş deyişle, “sırat-ı müstakim”in kıyısında yer alan Farabi’yi, İbn Rüşt’ü, Nietzsche’yi, Hegel’i, Heidegger’i ve başkalarını okuduğu gibi, Dante’den Shakespeare’e, Dostoyevski’den Tolstoy’a, Kafka’ya, Nazım Hikmet’ten Oğuz Atay’a kadar sanatçıları da sever miydi? Aynı şekilde bütün türleriyle sanatın ilgisizlikle yoksullaşmasına, nerdeyse yok olmaya gidişine kaygıyla bakmaz mıydı?

İnsanların, toplumun hayatını, ilgisini, merakını, yaşayış tarzını, istek, özlem ve beklentilerini, tek tipleştirerek sıradanlığa dönüştüren araçların, yöntemlerin, konuların dışına çıkarak “Gökçe Söz”ü, “İlahi Kelam”ı bildirmenin, duyurmanın çabasını, yolunu aramaz mıydı? Üstelik “Allah’ın kelamını türkü gibi mi okurdu?”

Allah’ın elçisinden bir başkası da olsaydı,........

© Milli Gazete