Bir haftalığına İstanbul dışındayım, köyümdeyim. Televizyon izlenmiyor. Sadece telefon üzerinden sosyal medyadan bilgi edinilebiliyor. O da sınırlı. Ne olup bittiğinden haberdar olunamıyor.

Doğanın güzellikleri içinde, solumanın rahatlığı var. Komşularımızın hemen hepsinin büyük kısmı emekli. Arıcılık yapanı, bostan ve bahçeleriyle ilgileneni, kimi özel iş koşturmalarının telâşıyla zaman yoğun ve sade geçiyor.

Rakım yüksek olduğundan sabah ve akşam saatlerinde hava oldukça serin. Zaman burada çok farklı işliyor veya geçiyor. Sabah namazı vakti uyanılıyor, dingin ve dinlenmiş olarak. İnsanı meşgul eden yapay ve yorucu sesler yok. Evin balkonuna çıktığımda, kuşların cıvıltıları, şakımaları, özellikle de bülbül sesleri doğanın armonisi. Evimiz güneşe karşı. Saat 13.00’e kadar doğayı gözlemlemekle geçiyor zaman.

Gerilim olmadığından derin bir sessizlik var, bir yanıyla da huzur. Hüznün yansımaları dışarıdan gelenlerle ağırlık kazanıyor. Gündelik hayat, sohbetler, konuşmalar tam anlamıyla içten ama sınırlı. Siyasanın kalıp görünümlerinin etkisi bir yere kadardır.

Kentin bunaltıcı uğultusundan, gürültüsünden ve patırtısından uzak sade bir hayat. İnsanın buradaki hayatı, bir anlamda arınık. İnsanın insana bulaşmadığı bir ruh hâli ve........

© Milli Gazete