Eigenaar van TransCity en Auteur

Ik kan me nog goed het telefoontje herinneren waarin me werd verteld dat het kabinet-Rutte 1, onder druk van de PVV, had besloten dat defensie geen separate wervingscampagnes meer mocht ontwikkelen gericht op biculturele jongeren.

Mark Rutte wordt de nieuwe secretaris-generaal van de NAVO. Het in 1949 opgerichte politieke en militaire samenwerkingsverband van inmiddels 32 Europese en Noord-Amerikaanse landen moet de vrede en veiligheid van de lidstaten waarborgen. En in een wereld die in recente jaren fors gevaarlijker is geworden, is het essentieel dat de krijgsmachten van de NAVO-landen qua materieel én personeel optimaal zijn uitgerust. Het is deze eeuw dan ook voor het eerst dat Nederland de NAVO-norm van 2% van het bruto binnenlands product aan defensie-uitgaven lijkt te gaan halen.

Maar wat zegt die 2% eigenlijk als defensie niet aan voldoende personeel komt om alle relevante defensietaken te kunnen uitvoeren?

Maar liefst 10.000 vacatures
"Beschermen wat Nederland dierbaar is. Om deze zware en verantwoordelijke taak goed te vervullen is draagvlak in de samenleving onmisbaar," zo valt te lezen op de website van Defensie. Dat draagvlak is onder meer zo belangrijk omdat Defensie alléén goed kan functioneren met voldoende menskracht. En juist in dat laatste zit ‘m het grootste dilemma. Het personeelstekort bij Defensie is in recente jaren een structureel probleem geworden. Zo vertelde luitenant-generaal Elanor Boekholt-O’Sullivan onlangs in het AD dat het departement momenteel liefst 10.000 vacatures heeft.

De vraag is nu: hoe gaat Defensie dat grote aantal vacatures vervullen zolang de politiek in ons land onvoldoende meewerkt? Want de mentale drempels die de Nederlandse politiek opwerpt om een baan bij Defensie te ambiëren zijn de laatste tijd alleen maar groter geworden. De verkiezingsoverwinning van de PVV kan daarbij als een nieuwe klap voor Defensie worden beschouwd, in de wetenschap dat al een derde van onze samenleving uit biculturele inwoners van de eerste, tweede of derde generatie bestaat.

Daar komt bij dat de houding van de oude en nieuwe Nederlandse regering ten aanzien van Israëls oorlogsmisdaden niet bijdraagt aan het populair maken van de krijgsmacht onder jongeren in de wervingsleeftijd van Defensie. Zo is de militaire samenwerking van Nederland met het Israël van Netanyahu, plus de impliciete en soms expliciete steun door een meerderheid van ons parlement aan Israëls afgrijselijke misdaden, geen aanlokkelijk vooruitzicht voor veel jongeren.

Hoewel defensiemedewerkers binnen de HR-discipline zich waarschijnlijk goed van bovenstaande dilemma’s bewust zijn, geldt dat niet voor een parlementaire meerderheid, waartoe ook de komende minister van Defensie behoort. In zijn rol als parlementariër uitte beoogd minister Ruben Brekelmans flinke kritiek op de Commandant der Strijdkrachten, Onno Eichelsheim, toen de generaal zich hardop afvroeg of de bevrijding van vier Israëlische gijzelaars niet disproportioneel veel slachtoffers eiste aan Palestijnse zijde.

Wat de persoonlijke opvattingen van Eichelsheim ook zijn, ik sluit niet uit dat zijn genuanceerde uitspraak in het tv-programma Buitenhof mede is terug te voeren op het forse personeelstekort bij Defensie. Want in tegenstelling tot Ruben Brekelmans zal Onno Eichelsheim zich er terdege van bewust zijn dat het oplossen........

© Joop