Journalist, oud-hoofdredacteur NOS Journaal, RTVRijnmond

Nico schrijft een serie over oorlog. Dit is deel 15.

Ik ben geboren en getogen in Amersfoort. Dat was een echte garnizoensstad met drie grote kazernes, uitgestrekte oefenterreinen en een tankwerkplaats. Mijn ouders stemden bij de verkiezingen meestal op de PvdA en een enkele keer op de pacifistische PSP, uit angst voor wat de Amerikanen in het kader van de wapenwedloop op de vliegbasis Soesterberg uitspookten. In een selectiecentrum bij de Leusderheide werd ik als dienstplichtige goedgekeurd voor de marine, maar ik koos voor de dienstweigering. Mijn tweelingbroer ging wel in dienst, maar weigerde achteraf. En mijn jongste broer werd marinier. Daar was mijn vader veel trotser op dan op mijn afkeer van het militairisme.

Vorige week zocht ik de zoon van mijn jongste broer, Daan, op voor een goed gesprek. Als dienstplichtige, waar Daan verscheen met hanekam en kettingen, werd hij afgekeurd, maar later trad hij als beroepsmilitair tot het leger toe.

Waarom ben je marinier geworden?

“Dat mijn vader marinier was geweest speelde wel een rol, maar belangrijker was dat mijn leven toen ik in een kraakpand zat flink dreigde te ontsporen en toen dacht ik dat de krijgsmacht daarvoor wel eens een oplossing zou kunnen zijn. Toen liet ik mij keuren voor de landmacht en toen zei mijn vader: ‘Als je wat wordt, dan word je marinier of commando.’ Ik wist niet wat marinier en commando inhielden, maar het was toen wel ‘the way to go.’ Ik geloofde nogal in bepaalde idealen en ik dacht toen dat de kraakwereld meer in zijn idealen zat dan in de coffeeshop. Op een gegeven moment........

© Joop